Sağımdaki canavar solumdaki canavar

Olayların üzerinden zaman hızla akıp geçince; at sırtında fittiri fittiri gezip, kıl çadırda soluklandığımız zamanlardan kalma karakteristik özellik "yaşananları hemencecik unutmak" hemen devreye girer.

Aslında ne olmuştu?
Nasıl bu günlere gelinmişti?

Unutuluverir.

Unutulur ve üstüne üstlük karşıdakine ahkamlar kesilir, akıllar verilir.

Sohbetin, muhabbetin en güzel yerinde en sık karşılaştığım cümledir:

"Ayyy ben de çok mutsuzum evliliğimde ama arada çocuk var."

"Bizde de hergün kavga hergün dövüş ama ne yapayım ki arada çocuklar var."

"Böyle gelmiş böyle gidiyor medeniciğim mecbur. Ne yapayım ayrılayım mı? Arada çocuk var."

Siz bunu bana söylerken aslında;

nasssılll  fedakar bir anne olduğunuzu ve benim de boşanarak sorumsuzun önde gideni olduğumu demeye çalışıyorsunuz ya.

Ağzım açık hayretle "konu buraya nasıl geldi yahu Türkiye dış politikası konuşurken?" diye düşünüyorum ya.

Size de kızamıyorum.

Işler umduģunuz gibi gitmemiş belli ki iki laftan biri "mutsuzluğunuź" ile ilgili


Ama şükür.
Mis gibi bahaneniz.
Kapı gibi paravanınız.
Dev gibi tutunacak bir kulbunuz var.

Çünkü sizin "arada" çocuklarınız var.

Benim çocuğum çok şükür "arada" değil.

"Arada" kalmasına izin vermedim.

Ferah ferah yanımda, yamacımda,dizimde, koynumda.

Mutlu, bahanesiz, olduģu gibi apaçık bir hayatımız var.

Allah kimseyi "arada" bırakmasın.