sanıyorum bu gerçeklik

.

Konuşmayı seviyorum, hal hatır sormayı, gülmeyi, taklit yapmayı, espriler yapmayı, esprim istediğim etkiyi yaratmayınca bir kaç kez tekrarlamayı seviyorum.

Herkesin sokak çocukları için üzüldüğünü, 

İnsanların bir elmayı ikiye bölünce büyük dilimi karşısındakine verdiğini, 

Markette kasiyer kızın yüzü düşmüşse "inşallah müdüründen azar işitmemiştir." diye aklından geçirdiğini zannediyorum.

Kahvemi biri ısmarlayınca cebimde kalan parayla zenginliğe bir adım daha yaklaşmadığımı, 

Alakasız bir gün içimden geldiği için arkadaşımın küçük kızına en fırfırlı, en tüllü minik elbiseyi aldığımda cebimden çıkan parayla fakirleşmeyeceğimi düşünüyorum.

İnsanlara yardım etmekten ve kısa sürede görev tamamlamaktan çok keyif aldığım için iş yerinde bin tane işi mızmızlanmadan yapmanın meziyet olduğunu sanıyorum.

Karşımdaki kaprisli ve hırçın birine kaş çatarak dahi bakamıyorum çünkü içinde bir yerlerde kim bilir neye kırıldı, neden yaralandı diye düşünüp küskünlüğünü gidermeye çalışıyorum.

İnsanların kimse için üzülmeyecek kadar bencil,

Başkasına kapris ve cazgırlık yapıp kendi ruhunu doyuracak kadar arsız,

Birinin amiri tarafından azarlanmasına "oh olsun" diyebilecek kadar art niyetli,

İş yapmamak için türlü bahaneler uydurabilecek kadar tembel,

Minibüs parasını arkadaşına ödetince mutlu olabilecek kadar çıkarcı olduğunu

göremiyorum.

Sonra bir tokat yiyorum.

Bir çelmeye takılıyorum.

Bir kuyuya düşüyorum.

Bir kikirdeme duyuyorum.

Bakıyorum. Şaşırıyorum. Çok şaşırıyorum.

Çünkü ben bakınca bambaşka şeyler görüyorum.

O kadar güzel ki benim gördüklerim.

Aslında elimi uzatsam belki de....